9 weken zwanger, 62.1 kilo.
Ik voel me de laatste dagen prima. Niet meer (zo) misselijk en ook niet moe. Afgelopen woensdag ook meegedaan aan Haarlem Night Skate en dat ging prima. Zo schattig; paps had speciaal voor mij een ontbijtkoekje meegenomen omdat ik had gezegd dat ik qua volume minder, maar qua frequentie vaker honger had. En als ik dan honger heb, MOET ik ook eten. Zo lief, hoe paps zo voor me zorgt <3.
Verder zijn we afgelopen dinsdag bij de verloskundigenpraktijk geweest. Ons eerste gesprek was met verloskundige Suzanne, een leuke jonge meid met wie het gelijk klikte. Veel informatie meegekregen en we moeten beslissen of we een combinatietest willen. Daarmee berekenen ze de kans op een kindje met het syndroom van Down. Ben er nog niet helemaal uit of ik dat wil (het is maar een kansberekening en het kan je daarom ook onnodig ongerust maken), maar voor a.s. zaterdag moeten we beslissen want dan is de eerste echo…
Tjoe, wat vind ik dat spannend! Niet vanwege de combinatietest, maar omdat we dan voor het eerst kunnen zien of er echt een kindje leeft in mijn buik. Want hoewel ik wel degelijk voel dat mijn lijf verandert, voel ik hummel natuurlijk nog niet. Gek hoe dat je aan het twijfelen maakt. Zit ie er wel? Doet ie het wel? Noem me een muts, maar ik voel me nu al een ongeruste moeder. A.s. zaterdag, 11:45 uur. Nog maar 5 nachtjes slapen…